Century of the Self

Spuścizna słynnego psychoanalityka Zygmunta Freuda kształtuje życie ludzi na całym świecie nawet po dziś dzień, choć jest to zjawisko, którego większość nie zdaje sobie sprawy. Książka "The Century of the Self", napisana i wyprodukowana przez Adama Curtisa, jest wyczerpującą analizą jego teorii na temat ludzkich pragnień i tego, jak są one stosowane na platformach takich jak reklama, konsumpcjonizm i polityka. Ta czterogodzinna odyseja podzielona jest na cztery odrębne segmenty.

Maszyny do szczęścia. Pierwszy odcinek dotyczy Edwarda Bernaysa, siostrzeńca Freuda i jednego z najbardziej wpływowych pionierów public relations. Odwołując się do tego, co jego wuj uważał za agresywne i lubieżne siły ukryte w całej ludzkości, Bernays manipulował tymi wewnętrznymi pragnieniami, aby promować myślenie grupowe – najpierw w podsycaniu patriotycznego poparcia obywateli USA podczas I wojny światowej, a później w sferze reklamy.

Inżynieria zgody. Być może najmroczniejszą ilustrację filozofii Freuda można znaleźć w nazistowskich Niemczech podczas II wojny światowej. Druga część filmu opowiada o wysiłkach Bernaysa i córki Freuda, Anny, którzy współpracowali z rządem amerykańskim w celu opracowania metod tłumienia barbarzyńskiego potencjału ludzkiego umysłu. Rząd wierzył, że tylko dzięki tym działaniom możliwa będzie harmonijna demokracja.

W naszych głowach jest policjant, trzeba go zniszczyć. Akcja trzeciego segmentu rozgrywa się w zupełnie innym okresie historii Ameryki: w latach sześćdziesiątych XX wieku. Gdy dysydenci Freuda zaczęli zyskiwać na znaczeniu, to samo stało się z młodszym pokoleniem, które było zdeterminowane, aby w pełni objąć i obnosić się ze swoimi wewnętrznymi pragnieniami. Idąc za ich przykładem, korporacje i ich reklamodawcy przekształcili swój przekaz z konformizmu w celebrację jednostki. W ten sposób pokazali, że lokatorami teorii Freuda można z powodzeniem manipulować niezależnie od temperatury czasów.

Osiem osób popijających wino w Kettering. Ostatnia część zabiera nas na pełnym gazie w świat polityki. W latach dziewięćdziesiątych, w desperackiej próbie odzyskania Białego Domu, Partia Demokratyczna zwróciła się o pomoc do Matthew Freuda, eksperta od public relations i prawnuka Zygmunta. Opierając się zdecydowanie na grupach fokusowych, partia przekalibrowała swoje kampanie, aby spełnić najskrytsze pragnienia narodu amerykańskiego. Wkrótce potem Bill Clinton został 42. prezydentem Stanów Zjednoczonych.

O tym, czy te taktyki zostały zastosowane ze względów szlachetnych, czy perwersji, zdecydują widzowie. Niezależnie od tego, Stulecie Jaźni odsłania wiele podstawowych ludzkich prawd; Przede wszystkim nasza podatność na wpływy i potrzeba bycia kontrolowanym.